In mijn verhalen speelt transformatie altijd een grote rol. Natuurlijk in de vorm van gedaantewisselaars: Lilith kan in een Draak veranderen en in mijn verhalen vind je Wolven, Eenhoorns en meer. Maar ook in de zin van persoonlijke transformatie. Meaghun moet in Jager en Prooi (2014 – 2015) in het reine komen met het feit dat hij een gedaantewisselaar is, ook al heeft zijn omgeving hem geleerd dat dit duivels zijn.

Terugkijkend op mijn schrijfcarrière kan ik niet anders zeggen dat die ook een enorme transformatie bij mij teweeg heeft gebracht. Ik heb vele bergen bedwongen.

Toen ik in 2006 begon te schrijven, had ik een deeltijdbaan in de detailhandel. Mijn man werkte soms tijdelijk ergens of deed drie krantenwijken. Breed hadden we het zeker niet. Ik kreeg een idee voor een verhaal en begon te schrijven, op een ontzettend oude laptop die we voor 10 euro op de rommelmarkt hadden gekocht (nee, het beeld wat je nu voor je ziet is vast nog veel te modern). Het bleek een ideale – toen nog – hobby. Schrijven kost niets, maar brengt je wel naar de meest fantastische plekken.

Al snel nam ik het schrijven serieuzer. Ik vond een uitgever voor Hydrhaga (2008), dacht na over mijn publiek en begon te dromen over een succesvolle carrière. Met de Lilith trilogie (2010 – 2012) vergaarde ik een grote schare fans.

Maar er was altijd dat stemmetje in mijn hoofd dat vertelde dat ik verstandig moest zijn. “Schrijven is en blijft een hobby. Je moet andere ambities hebben, waar je wel geld mee verdient en waarmee je onafhankelijk blijft.”

In 2018 of 2019 durfde ik, gesteund door mijn man, eindelijk echt de stap te zetten. In die tijd was ik het die van baantje naar baantje hopte, Björn had inmiddels een goede, vaste aanstelling. Het kon, dus waarom niet? Sindsdien schrijf ik fulltime en heb ik er nog een rustig baantje naast. Voor de afwisseling en om mijn droom van meer vertalingen te realiseren.

Mijn schrijverspad volgde niet altijd een weg omhoog. Doordat ik grote ambities had, kwamen ook de twijfels en onzekerheden. Ik vluchtte in perfectionisme en dwaalde steeds verder weg van mezelf. Bij het schrijven van het slot van de Vertellingen van de Ondergang (2017 – 2023) liep ik vast. Het was mijn uitgever en redacteur Cocky van Dijk die zei dat ik een stap terug moest doen.

In diezelfde periode barstte in IJsland een vulkaan uit. Ik volgde iedere ontwikkeling op de voet, want vulkanen spelen ook een belangrijke rol in finale van de Vertellingen van de Ondergang. De livestreams en berichten bevatten dus een schat aan informatie.

Langzaam kreeg ik het idee om er zelf naartoe te gaan. Om het te ervaren. Maar dat stemmetje stak weer de kop op. “Het kost teveel. Het is egoïstisch om tijdens de pandemie te reizen. Zoveel geld mag je niet aan een plezierreisje uitgeven, dat moet naar de vertalingen.”

En toch gaf ik mezelf toestemming om een vlucht en camping te boeken. Ik ging in mijn eentje en het was een onvergetelijke ervaring. Ik dronk een kopje thee met uitzicht op de krater (met thee dwing ik mezelf om van het moment te genieten), zat ’s avonds naast een rivier van lava en vloog in een helikopter over de uitbarsting.

Daar bij die vulkaan vond ik een belangrijk stuk van mezelf terug. Ik besefte dat ik het plezier in het schrijven moest bewaken. En dat ik kan vertrouwen op mijn intuïtie. Het vertaalde zich in een geweldige afsluiter van mijn reeks. Storm1 en 2 zijn mijn best ontvangen boeken tot nu toe. En mijn ervaringen bij de vulkaan, die vind je terug in de verhaallijn van Nealyn.

Wil je me nog beter leren kennen? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief en volg me op social media. Tot snel!