2024 was voor mij een jaar van uitersten. Van niet precies weten waar mijn plek was, maar ook de spotlights op me gericht zien. Van ontzettend veel vooruitgang boeken en tegelijkertijd bijna stilstaan. Van uiterlijk het ene uitstralen, maar van binnen het tegenovergestelde voelen.
Het was al langer alsof ik tegen een barrière aanliep. Ik voelde dat ik tot veel meer in staat was dan ik liet zien, maar het lukte me niet om de volgende stap te zetten. Ik ben gewend om problemen alleen op te lossen, maar dit lukte me niet langer op eigen kracht. Ik kwam op het spoor van een passend coachingstraject en besloot de stap te zetten, hoe eng ik dat ook vond. Ik leerde mezelf en mijn belemmerende stemmetjes beter kennen. Maar ook mijn positieve! Ik herontdekte mijn sprankel en besloot daar weer meer op te vertrouwen.
Van binnen voelde ik, zeker in het begin van het jaar, niet dat ik een plek op de voorgrond verdiende, toch werd die me telkens weer toebedeeld. Ik werd gevraagd om een speech te geven tijdens de uitreiking van de Fantascifi Award. Ik had een ontzettend druk programma op Eurocon met als hoogtepunt het interviewen van de eregasten. Vijf mensen in drie kwartier bevragen in het Engels! Wat ben ik trots op hoe dat ging. Ik werd ook gevraagd om Marieke Nijkamp te interviewen op Heroes Dutch Comic Con en ik werd zelf geïnterviewd door Father Roderick en op AllyCon. Wilde het universum me misschien iets vertellen?
Gaandeweg het jaar merkte ik dat dit spreken me steeds gemakkelijker afging. Bij de Fantascifi Award was ik nog ontzettend nerveus. Bij Eurocon verbaasde ik me erover dat ik pas een half uur van tevoren zenuwachtig werd en ik wilde me dit keer niet eens door de WC spoelen om eraan te ontkomen. Het interviewen van Marieke voelde juist heel ontspannen. Inmiddels was ik natuurlijk al een heel stuk op weg met de coaching en hieraan kon ik goed merken dat dat traject werkte.
Maar mede door de coaching en het werken aan mezelf stond het schrijven vrijwel stil. Ik was wel bezig met Bevroren Vuur – De Hartwaker, maar ik kreeg geen grip op de gebeurtenissen en de personages. Gelukkig komt het verhaal de afgelopen weken steeds meer tot leven, maar het is verre van af.
Terugkijkend op 2024 zie ik vooral welke groei er wel is geweest. Ik voel me veel zekerder en ben meer overtuigd dat wat ik doe er echt wel toe doet. Daar heeft het contact met jullie, mijn lezers, zeker ook bij geholpen. Ik heb hele waardevolle berichtjes en e-mails gekregen. Dank je wel daarvoor!
Met dit fijne gevoel stap ik 2025 binnen. Ik heb veel avonturen om naar uit te kijken. Begin januari start ik met een masterclass reisjournalistiek. Die brengt mijn liefde voor schrijven, reizen en fotografie samen. In het eerste kwartaal staat ook een reis per trein naar Noord Zweden op het programma, samen met Björn. Sneeuw, vrieskou en hopelijk het noorderlicht! In de zomer gaan we eindelijk een zesdaagse wandeltocht in IJsland doen. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat bevallen. Stiekem droom ik al van meer trektochten, ook in mijn eentje.
Natuurlijk verheug ik me ook op het schrijven. Ik heb twee projecten waar ik aan wil werken: Bevroren Vuur en een non-fictie over creativiteit en schrijven. Dat laatste project is eigenlijk ook vooral een gevolg van alles wat er in 2024 is gebeurd. Dat ik alleen al durf te denken dat ik andere schrijvers kan inspireren via een dergelijk boek! Nu voelt dat spannend, maar ook vanzelfsprekend. Een jaar geleden zouden mijn negatieve stemmetjes dat plan allang hebben vermoord.
Betekent dit dan ook dat jullie komend jaar nieuwe boeken van me kunnen verwachten? Dat helaas niet. Ik heb nog veel werk aan De Hartwaker en de planning van Uitgeverij Zilverspoor zit ook al helemaal vol. En dus hebben we de publicatie op 2026 gezet. Jullie kennen me goed genoeg om te weten dat ik daar in eerste instantie teleurgesteld over was. Ik vind dat ik jullie al te lang laat wachten. Inmiddels besef ik dat het de juiste beslissing is. Een latere deadline geeft mij de ruimte om zonder tijdsdruk een geweldig verhaal neer te zetten. En als het schrijven ineens hard gaat, ga ik lekker bezig met deel 2 – De Doemspreker – zodat die ook sneller gepubliceerd kan worden en jullie tussentijds minder lang hoeven te wachten.
Ik stap 2025 binnen, enthousiast over wat er allemaal borrelt en broeit. Met nieuwsgierigheid naar wat er nog meer op mijn pad zal komen en hoe mijn verhalen zich zullen gaan ontvouwen.
Ik wens jou veel magie, moed en zelfvertrouwen toe. Volg je sprankel!
~~~
De foto’s geven nog wat extra lichtpuntjes van 2024 weer, zoals de schrijfgroep waar ik me bij aansloot en mijn artikel over cultuurkaping in de HSF.
De afbeelding van Nàk Aktuq is gemaakt door Sylvia Strijk.
