Het is klaar. De Vertellingen van de Ondergang is compleet. Met het verschijnen van het zevende boek is het verhaal geschreven. Het is altijd wel een ding, zeg, het afronden van een serie. Meer dan acht jaar heb ik eraan gewerkt, heeft het verhaal mijn leven beheerst. En nu is het af en kan ik er helemaal niets meer aan veranderen. Het verhaal ligt nu in de handen van de lezers.

Ik was eigenlijk niet eens van plan om na het afronden van de trilogie nog eens over Drakenwisselaar Lilith te schrijven, maar lezers bleven vragen stellen. ‘Hoe gaat het verder met Lilith?’ ‘Haar verhaal is nog niet af, wat gebeurt er na Geboren in Licht?’ In het begin antwoordde ik nog dat de lezers dat zelf mochten verzinnen, maar de vragen hielden jarenlang aan en dus begon het te borrelen. Ik werd zelf nieuwsgierig naar hoe het met haar zou zijn. Had ze geluk en rust gevonden? Of lagen er alweer nog grotere problemen op haar pad?

Voor een nieuw verhaal over Lilith had ik natuurlijk wel een nieuwe vijand nodig, ik schrijf immers geen feelgood. Dat werd Rayender, een jonge prins die de troon van Merzia bestijgt. Hij houdt Lilith en haar volgelingen verantwoordelijk voor de dood van zijn vader en het veroveren van zijn koninkrijk. Gevoed door haat begint hij een oorlog tegen haar en de Jakobanen.

Het verhaal had eigenlijk best overzichtelijk moeten zijn. Een nieuwe trilogie die draaide om de strijd tussen deze twee volkeren. De God Jakob zou wel een rol spelen, maar in mijn eerste ideeën leek zijn inmenging ook nog wel te overzien. Man, wat had ik het verkeerd. De Vertellingen van de Ondergang is volledig uit de hand gelopen.

Als ik begin met schrijven, heb ik vaag een idee waar het verhaal naartoe kan gaan, maar de praktijk heeft geleerd dat het eindresultaat altijd anders wordt. Ik laat me leiden door de gebeurtenissen en de personages. In mijn geval levert dat geloofwaardigere verhalen op. En het zorgt voor grote verrassingen.

De Vertellingen van de Ondergang ontspoorde toen Nadesj, de hoofdstad van Merzia, viel. Oppermagiër Nayaku sloeg op de vlucht. Maar waar naartoe, dat wist ik op dat moment nog niet. Hij bleek uit te komen bij de archeologische opgravingen in het zuiden van Merzia. Daar ontdekte hij catacombe waar de versteende Goden lagen opgebaard. Maar één bed was leeg: dat van Jakob. Weer gingen mijn radertjes draaien. Wat betekende dit? Waarom hadden de Goden zich hier ten ruste gelegd? En waarom was alleen Jakob weer opgestaan?

Nayaku legde met zijn ontdekking een hele geschiedenis bloot die grote invloed had op de rest van het verhaal. De Goden waren duizenden jaren geleden al van plan geweest om Jakob te verslaan. Ze hadden een nieuwe entiteit willen creëren, maar zij was nooit geboren. Tot nu…

Nealyn bracht het verhaal weer naar een ander niveau. Ze is niet menselijk en daardoor als enige in staat om tegen Jakob op te staan. Maar ze is ook een gevaar, want komt haar beeld van de ideale wereld wel overeen met dat van de rest van mijn personages?

Het is klaar. De Vertellingen van de Ondergang is compleet. In plaats van een nieuwe trilogie beslaat het verhaal zeven boeken. Het is totaal niet geworden wat ik in het begin in gedachten had. Maar zoals het er nu staat klopt het helemaal. Het is precies geworden zoals het altijd al had moeten zijn. Alleen kon ik dat acht jaar geleden nog niet overzien. Toen ik begon had ik geen idee dat ik zoiets episch als dit zou kunnen schrijven, maar wat ben ik trots op het eindresultaat.

De Vertellingen van de Ondergang – en al mijn andere boeken – zijn verkrijgbaar via het winkelwagentje bovenaan deze pagina of in iedere (online) boekhandel. Ze zijn er als paperback en als ebook.