En weer is er bijna een jaar voorbij. Ik begon 2021 met grootse plannen. Er zouden twee boeken van me uitkomen: Storm en de vertaling van Bloed. Uiteindelijk liep het allemaal heel anders.

In slowmotion ging ik op een muur af, maar ik hield mezelf in eerste instantie voor dat ik die nog prima kon ontwijken. Gewoon stug doorgaan en dan zou het vast wel lukken om Storm op tijd af te krijgen, ook al liep ik steeds meer achter en had ik steeds minder plezier in wat ik aan het doen was. Maar ja, even afstand nemen en goed kijken waar ik mee bezig was, kon ook weer niet. Want die tijd had ik niet.

Er schijnt een term voor te zijn: stresslaxing. Oftewel: zo gestresst zijn dat even rustig aandoen je nog meer gestresst maakt, omdat je dan niet werkt aan datgene waardoor je al gestresst was.

Ik weet nog dat Björn, mijn man, op een gegeven moment zei: “Neem dan een weekje rust, dan kun je er daarna weer volop tegenaan.”

Mijn antwoord: “Dat kan niet, want die week haal ik nooit meer in.”

Dus ploeterde ik door, stuurde ik het verhaal naar mijn proeflezers, verwerkte hun commentaren en probeerde wanhopig om het verhaal redactie-klaar te maken.

Gelukkig pikte Cocky (mijn redacteur en uitgever) de signalen ook op. Zij vond het verstandig om de publicatie van Storm uit te stellen. We waren op dat moment zelfs al begonnen met de redactie! Wat is het fijn dat er mensen om je heen zijn die je soms beter snappen dan je zelf doet. Cocky’s wijze woorden: “Dit wordt het laatste deel van de serie. Daar moet je van genieten en je moet er 100% achter staan als het klaar is.”

En dus stelden we de publicatie uit. In eerste instantie dachten we aan een paar weken, maar toen kwam er iets super gaafs op mijn pad…

Algoritmes van social media. Ze worden soms gezien als iets ergs, maar in dit geval ben ik er maar wat blij mee. Vulkanen spelen een steeds grotere rol in de Vertellingen van de Ondergang, dus was ik daar naar aan het googlen. Waarna Facebook zei: “Deze groep vind je vast leuk.” Het was een groep over geologie en seismische en vulkanische activiteit in IJsland en omdat er op dat moment een uitbarsting gaande was, werd daar dagelijks heel veel gepost. Een schat aan informatie natuurlijk. Maar het begon bij mij ook te borrelen. Wat zou ik daar graag zelf getuige van zijn.

Björn krijgt altijd al hele updates van mijn personages en verhaallijnen, nu kwamen daar updates over Nar, de vulkaan, bij.

“Kijk dan, dit filmpje.”

“En dit is nu live!”

“Zullen we daar naartoe gaan?”

Maar hij had niet zo’n zin om vijf dagen lang bij een vulkaan te zitten, terwijl ik helemaal hyper rondhuppelde, dus besloot ik alleen te gaan. Een weekje kamperen en dan zo vaak mogelijk naar de uitbarsting.

Toen besloten Cocky en ik om Storm nog wat verder uit te stellen. Want tja, als je dan toch naar de wereld van je boek gaat, kun je die ervaring ook maar beter meenemen in het schrijven. Omdat er in de laatste maanden van het jaar geen ruimte meer was in haar planning, schoof Storm door naar 2022. En dat gaf ook bij mij veel meer rust.

Mijn trip naar IJsland was geweldig. Een van de gidsen voorspelde al dat het pas een paar maanden later echt door zou dringen wat ik had gedaan. En dat klopt. Als ik nu terugkijk naar de filmpjes en de foto’s, krijg ik nog steeds een grote glimlach op mijn gezicht. Hoe bijzonder is het om ’s avonds naast een rivier van lava te zitten, een paar dagen later met een helikopter over de kolkende krater te vliegen en daarna nog een keer richting de krater te wandelen terwijl de vulkaan aan het uitbarsten is? Heel gaaf!

En daarna heb ik het schrijven weer langzaam opgepakt. Tijdens de vakantie, dit keer wel met Björn, in Duitsland las ik het nog een keer helemaal door. Bij terugkomst ben ik gaan schuiven, schrappen en herschrijven. Nog niet eerder is een verhaal zo vaak en zo grondig veranderd. Sommige hoofdstukken gingen uit het verhaal, een paar weken later er weer in en uiteindelijk er weer uit. Ontmoetingen tussen personages schoven naar voren of naar achteren, met alle gevolgen van dien. Maar dat is helemaal niet erg, want ik heb het plezier in het schrijven weer terug. En wat ben ik verliefd op het verhaal! Die extra tijd hadden ik en Storm echt wel nodig.

En nu is het alweer bijna 2022. Mijn plannen voor komend jaar? Die twee boeken moeten natuurlijk wel de wereld in, maar dit keer laat ik me niet opjagen door mezelf.

Ik wens jou een kolkend jaar toe, waarin je vuur weer of nog verder oplaait. Doe wat je doet vanuit liefde voor jezelf en geef je dromen vleugels.

Liefs Kim.