Dit is nog steeds een veelgestelde vraag tijdens interviews: Hoe is het allemaal begonnen? Het is dus ook geen geheim meer dat Hydrhaga, mijn debuut, begon met een droom. Toch wijd ik er nog een blog* aan, want als ik wil vertellen over de weg die ik als schrijver heb afgelegd, moet ik bij het begin beginnen.

’s Nachts beleef ik allerlei vreemde avonturen. Ik ren vaak rond als een soort James Bond en moet de wereld redden. Of ik win een marathon. De meest avontuurlijk dromen gaan verrassend vaak over hardlopen, terwijl ik dat in het echt háát. Maar tijdens het slapen ben ik er goed in en vind ik het leuk.

Of die dromen nu realistisch zijn (ik keer ook regelmatig terug naar V&D en ben dan weer druk met etalages) of absurd, ze gaan meestal over mijzelf. In de zomer van 2006 droomde ik echter over iemand anders. Deze vrouw kwam aan bij een poort met het gevoel dat ze in het land er achter een heerlijk leven zou gaan leiden. Ik werd wakker met het gevoel dat ze zich daar heel erg in vergiste. Het verhaal bleef door mijn hoofd spoken en ik besloot het op te gaan schrijven. Ik had toch vakantie.

Ik denk dat dit de kracht van Hydrhaga is. Ik begon er aan vanuit mezelf, zonder verwachtingen en zonder een doel dat groter was dan ‘ik wil dit opschrijven’. Ik dacht helemaal niet na over uitgevers of lezers. Het zou in eerste instantie ook maar een kort verhaal worden (Ja ja, toen al kon ik de lengte van een verhaal niet inschatten 😉 ).

Dit gaf een enorme vrijheid die ik nu nog vaak mis. Er waren geen grenzen, alles kon en mocht. Robots in een high fantasy verhaal? Waarom niet. Een onderzeeër lijkt me leuk. Dan schrijf ik die er toch in! Van de meeste schrijfregels (show don’t tell of infodump bijvoorbeeld) had ik nog nooit gehoord, dus ik maakte me er ook niet druk om. Het was een heel onbevangen proces.

Het is niet gek dat Hydrhaga het meest persoonlijke verhaal is geworden dat ik heb geschreven. Lumea heeft zeker wel trekjes van mij (oh oh, en soms wordt ze als irritant omschreven…). Dat ze twee oudere broers heeft en het liefst met de jongens meedoet? Dat ben ik. Maar dat ze een moeder heeft die haar juist in het keurslijf van het traditionele vrouwzijn wil drukken… Zo’n moeder heb ik gelukkig niet. Dat ze een achtergrond heeft die heel erg geïnspireerd is door de Noord Amerikaanse Indianen, dat komt rechtstreeks van mijn interesse voor dat volk. Dat Elion een elf is, komt doordat ik verliefd was op de elfen uit Tolkiens wereld.

Toen ik het verhaal had opgeschreven, bleek dat ik dat schrijven best wel onder de knie had. Natuurlijk maakte ik beginnersfouten. Ik ben nu echt super streng op het schrijven vanuit één personage (perspectief), maar in die eerste versie van Hydrhaga presteerde ik het om in één zin in het hoofd van Lumea én in het hoofd van Elion te kruipen. Het verhaal zat ook niet helemaal logisch in elkaar. Maar gelukkig kwam er een uitgever op mijn pad die me daar mee hielp. Maar daarover de volgende keer meer.

Heb je nog een vraag over Hydrhaga of over dit begin van mijn carrière. Laat die dan achter in een reactie, hier of op facebook. Ik vind het leuk om er meer over te vertellen!

Veel liefs, Kim

Alle afbeeldingen in de tekst zijn gemaakt voor de oorspronkelijk omslag, door de geweldige Iris Compiet.

Je bestel Hydrhaga via de webshop van Uitgeverij Zilverspoor of via alle (online) boekwinkels. Hieronder zie je de verschillende omslagen. De blauwe omslag is gedaan door Jos Weijmer, de derde door Kayleigh Glaasker en is de Engelse editie.

*Deze blog is eerder gepubliceerd in 2018.