Ook al begin ik met een vrolijke foto van mezelf, het begin van deze blog is niet vrolijk. Het eerste wat naar boven komt als ik terugkijk op het afgelopen jaar, is namelijk het overlijden van mijn uitgever Jos Weijmer. Ik denk nog vaak aan hem: als ik kijk naar de kaften van mijn boeken of tijdens het schrijven en ik een van de vele dingen die hij me leerde, toepas in de praktijk. Misschien heeft zijn overlijden me opnieuw laten nadenken over het schrijven. Wat wil ik ermee, hoe bouw ik het verder uit? Is het alles wel waard?
In 2015 heb ik veel lopen twijfelen over hoe ik wil dat mijn leven eruit ziet. Dat had niet alleen met Jos te maken. Ook in mijn werk rommelde het. Iedereen heeft de berichten over V&D wel gelezen en gehoord. Pas achteraf besef ik dat het meer met me deed dan ik eerst dacht. Het was een tweede reden om na te denken over mijn toekomst.
De derde reden was gelukkig een heel stuk positiever. Björn kreeg eindelijk een goede baan en dat gaf mij lucht om het roer om te gooien. Was het eerder waanzin om een vast contract op te geven, nu behoorde het ineens tot de mogelijkheden. Maar was dat wel wat ik wilde? En wat wil ik dan gaan doen?
Een antwoord daarop kwam tijdens het crowdfundingsproject dat ik startte samen met Karen van de band Seven Waters. Nadat deze band een geweldig nummer had geschreven bij Jager en Prooi, vonden we dat daar ook een videoclip bij hoorde. Mijn vaste volgers is dat natuurlijk niet ontgaan. De crowdfunding nam veel tijd in beslag en we werden eigenlijk alleen maar drukker toen de filmopnames naderden. Maar wat was het gaaf. En wat was ik gelukkig. Dat wilde ik best vaker doen.
Ik stortte me op het volgende project: A Royal Love. Voor deze film – gebaseerd op het leven van Henry VIII – deed ik de styling. In de week voor de opnames vroeg ik me af waar ik toch aan was begonnen, maar de drie opnamedagen vlogen voorbij en voelden geweldig.
Toch besefte ik dat ik teveel hooi op mijn vork had genomen. Net als met het schrijven, is het ook in de filmwereld lastig om geld te verdienen, dus zou mijn baan ernaast noodzakelijk blijven. En alles bij elkaar kreeg ik het zo druk, dat ik voor het schrijven bijna geen tijd meer had. Misschien werd het tijd om rustiger te worden. Want ook bij V&D kalmeerde de boel en werd het weer leuker. De reacties op het inmiddels verschenen Prooi waren erg goed (Het boek werd zelfs genomineerd voor de Hebban Award!) en de workshops en lezingen die ik deed samen met Michelle Visser werden druk bezocht. Misschien was mijn leven zo slecht nog niet.
De rust die ik zocht, kwam echter pas echt toen Björn en ik op huizenjacht gingen. Omdat hij een vast contract zou krijgen, werd dat ineens mogelijk. Wat we niet hadden verwacht was dat we verliefd zouden worden op het derde huis dat we bekeken. Eentje dat we niet eens zelf hadden uitgezocht, maar waar Twentehuis Makelaars ons mee naartoe nam. Het was echt een schot in de roos. Ik zag me daar al lekker wonen en nieuwe boeken schrijven. Gewoon knus op de bank in de woonkamer (of in de opkamer of in de voorkamer, hihi). Ineens hoefde er niet meer zoveel. Het was goed.
Dus 2015 sluit ik af met heerlijke toekomstdromen. En 2016 beginnen we al klussend in ons eerste – echt eigen – huis. (Waarschijnlijk eindig ik het jaar met de redactie van mijn nieuwe verhaal.)
Ik wens iedereen een nieuw jaar vol rust en ruimte voor jezelf. Om jezelf te ontdekken, ook al is dat niet altijd even makkelijk en prettig. En natuurlijk een jaar vol mooie verhalen.
Oh, en deze laatste foto is niet van het tekenen voor ons huisje. Ook die andere krabbel hebben Björn en ik na achttien jaar samen eindelijk gezet. 😉
