Karen en ik zijn er meer dan een jaar mee bezig geweest; het verwezenlijken van Hunter’s Prey. Het idee om de band Seven Waters en mijn verhalen bij elkaar te brengen, ontstond zelfs al jaren geleden, maar om echt samen aan de gang te gaan, die stap zetten we op de presentatie van Jager in mei 2014.

Het eerste idee was een stuk kleiner, alleen een nummer gebaseerd op het verhaal Jager en Prooi. Karen schreef de tekst op de muziek die Michiel Leijzer eerder maakte en stuurde me vervolgens de eerste versie. Niet lang daarna had ik nieuwe auteursfoto’s nodig (Karen is ook fotograaf) en terwijl we in de auto zaten, bleek dat we beiden vonden dat we meer met onze samenwerking moesten doen. Toen al bleek dat we op hetzelfde spoor zaten en elkaar goed aanvulden. Dus gingen we de uitdaging aan. Uitdaging ja, want vanaf dag een vonden we dat de lat hoog moest liggen. Als je het doet, moet je het goed doen.

Er volgde een gesprek met Eye Vision Productions, wat ons enthousiasme alleen maar aanwakkerde. In januari startten we de crowdfunding. Een drukke tijd volgde. We maakten zowat iedere week een update filmpje, stonden op de rommelmarkt, verkochten perks, spraken met de gemeente en organiseerden een metalfeest. Het was niet voor niets, want we haalden ons doel en konden aan de slag.

Tot zover ging alles fantastisch, maar er waren ook mindere momenten. Schotland kwam voorbij als locatie, maar bleek niet haalbaar. Een super locatie in België was schrikbarend duur (achteraf maar goed ook, want wat we nu hebben is veel beter). Er kwam het vreselijke nieuws dat Jos Weijmer, mijn uitgever was overleden. Een bandlid viel af, waardoor er nog snel gezocht moest worden naar een vervanger.

Toch gingen we vol goede moed verder. In een week tijd bezochten we vijf kerken op zoek naar een geschikte locatie. Paul Haans en Jeroen Wielheesen gingen scouten in het bos. Er werd gewerkt aan een scenario en uiteindelijk moesten we op zoek naar de acteurs. Stiekem hadden we al een wensenlijstje en gelukkig wilden Richard de Maaré, Anouk Briefjes en Kevin Brouwer ook meewerken. Onze droomcast was bijna compleet, alleen een wolf ontbrak nog. Karen regelde die. Dat leverde meteen een nieuwe uitdaging op, want er zijn enkele dingen die je als filmer het beste kunt vermijden en het inzetten van dieren is er daar een van. Karen werkte ondertussen ook hard aan het artwork voor de EP en het voorstellen van onze cast.

Denk je dat hiermee alles geregeld was? Natuurlijk niet. Of dat we met de opbrengsten van de crowdfunding alles konden betalen? Weer een nee. Of dat de drukste tijd achter me lag? Derde keer nee.

Mijn grootste bijdrage moest nog komen. Vanaf dat moment zonderde ik me af en stortte me op de kostuums. Om zeker te zijn dat alles paste, reisde ik het hele land door om de acteurs te laten passen. Ik nam een week vakantie en herleefde mijn weekenden in Engeland waar ik werkte aan de kostuums voor Ren: van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat met mijn hoofd in de stoffen. En onder de rode pluisjes, want stukjes van het fluweel voor de Jagers verspreidde zich al snel door het hele huis. Na de vakantie moest ik weer aan de slag bij V&D, maar in de ochtenden en avonden werkte ik verder. Eerlijk: ik had me er op verkeken. Maar het was het bikkelen waard.

Ook hadden we een aantal interieurs in gedachten en ook daar komt natuurlijk het een en ander bij kijken. Want hoe kom je aan de juiste spullen om een donkere klokkentoren om te toveren tot Meaghuns kamer? Veel had ik gelukkig al en verder struinden we kringloopwinkels af. Een tip als je ooit zelf een fantasy film project gaat starten: zorg voor vachten. 😉 Daarmee creëer je snel de juiste sfeer. En kaarsen, natuurlijk.

De dinsdag voor de shoot bouwden we de kerk in Westervoort om tot Ilahidir en pas de volgende ochtend om 02.00 uur dook ik mijn bed in, te moe om nog langer knoopjes aan te zetten. Om 04.00 uur stond ik weer op. Het was de dag waar we met z’n allen naartoe hadden geleefd. Hoe het was om mijn eigen wereld tot leven te zien komen? Dat vertel ik de volgende keer.