Soms gaat een verhaal een kant op die je eigenlijk niet wilt. Dat is met Jager/Prooi zeker zo. Langzaam wordt de wereld waarin dit verhaal speelt me duidelijker. Het draait allemaal om het overleven van een volk. Niet een volk dat in oorlog is, maar een volk dat steeds minder levensvatbare kinderen voortbrengt en zo ten onder dreigt te gaan.
Alles draait dus om gezonde kinderen krijgen. Het liefst zo veel mogelijk. De Gezuiverden worden naar de hoofdstad gebracht en in harems ondergebracht. Dat is geen geheim, in de Lilith-trilogie liet ik dat ook al doorschemeren. (Kijk maar naar Nigesanla’s achtergrond en wat er met Seraph en Ghalatea en hun vrienden is gebeurd.)
Maar nu ik het meer vanuit die samenleving moet schrijven, worden de gruwelijke details me steeds duidelijker. De vrouwen in deze cultuur hebben het natuurlijk niet makkelijk. Lumea en Lilith waren ergens nog sterke, zelfstandige vrouwen, net als de meeste andere, vrouwelijke bijpersonages in mijn verhalen. Ze hadden het niet altijd makkelijk, maar namen uiteindelijk toch het heft in eigen hand. Dat wordt bij de vrouwen in mijn nieuwe boek een stuk moeilijker.
Toch moet het zo zijn, vrees ik. Schrijven – zelfs fantasy schrijven – is niet zomaar het verhaaltje schrijven dat je graag op papier wilt zetten. Ik kan het niet omvormen tot een happy verhaal met een goed einde. Ja, in het begin staat het me vrij om te verzinnen wat ik wil. Dat stadium ben ik echter allang voorbij. Nu kan ik nog slechts voortborduren op de wereld die ik in 2006 begon te scheppen. Wat ik toen bedacht, heeft consequenties voor wat ik nu moet schrijven.
Hoewel ik de wereld in dit nieuwe verhaal haat, vind ik dit hele proces erg boeiend. Het klopt gewoon zoals het nu wordt. Er sluimert zoveel rijkdom in mijn wereld, dat het verhaal zich vanzelf lijkt te vormen. Net als het einde van de Lilith trilogie, kan dit verhaal eigenlijk maar op een manier geschreven worden.
14 juli geef ik op de Magic Fair een lezing over wordlbuilding. Dan ga ik dieper in op het belang van een goeddoordachte wereld. Want als je wereld logisch en consequent is, komen de problemen van je personages – EN de oplossingen – vanzelf naar voren en hoef je als schrijver geen kunstgrepen toe te passen.
Op mijn Engelse blog ‘About reading and writing’ schreef ik onlangs een post over worldbuilding. Die kun je hier lezen.
